در زیر زمین خفه کننده این روح پاره پاره ام
ساعات غربتم واگنهای به هم پیوسته اند
می روند و می آیند،می آیند و می روند
هر روز در ایستگاه انتظار در ایستگاه بدرود
درهایشان از پی هم باز و بسته می شوند
یک غمم پیاده می شود
صد غمم سوار
چه تونل بی انتهایی است غربت !
به کجایم می برد؟
دیگر چراغ چشمانم به سو سو افتاده است
با این حال او می بردم.... می بردم....می بردم
له ژیر زه وی ته نگه نه فسی ئه م روحه کون کونه دا
سه عاته کانی غه ریبیم
واگونی له یه ک به ستراون
هه مو روژی ئه رون و دین،دین و ئه رون
له ویستگه ی چاوه روانی دا
له ویستگه ی مال ئا وایی دا
درگای نه سروتیان بی وچان:
ئه مکه نه وه و پیوه م ئه ده ن
پیوه م ئه ده ن،ئه مکه نه وه
یه ک ئازارم دا ببه زی
سه د ئازارم سه ر ئه که ون
چ تونیلیکی دریژه ئه م غوربه ته،بو کویم ئه بات؟
وا چراوگی ئه م چاوانه کوتوته پرته پرت و
به لام ئه و هه رئه م بات..ئه م بات ...ئه م بات.....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر