۱۳۹۲ تیر ۸, شنبه

تو تا به حال شده برایه یه بار بدون درد به زیر پاهات نگاه کنی؟...

چند وقتی هست که خیلی کم مینویسم؛دلم خیلی چیزا میخواد که به روی کاغذ بنویسم؛
از همه چیز؛هرچیزی که چشمام می ببینه و هر چیزی که قلبم را به طپش میندازه.
اما آیا میشه نوشت؟
 دیگران چه فکری میکنند؟
چه حسی بهشون دست میده؟
شاید هم بگن دیوانه شده.خب چه کنیم.ا
 مگر غیر از نوشتن چیز دیگری میتواند التیام درد دل من باشد
همش با خودمون این ور و اون ور ببریم که چی بشه؟
از خیابان ها بنویسم که هر کوچه و خیابانی که  امروزه میبینی پر از درد شده ؛پر از نابرابری .این روزها  بیشترآدما فقط به خودشان فکر میکنن.
 چه میشه کرد؟ به کی بگم؟خب همین جا می نویسم شاید آن هایی که همش به خودشون فکر میکنن یه بار اومدن این چیزارو خوندن و کمی به دور و برشون نگاهی کردن.خب آرام؛خیال میکنی اگه دیدن میشینن و میگن چه حرفایه خوبی زده؛چرا ما همش به خودمون فکر میکنیم؟!اما من مینویسم. برایه تو.برایه همه ی آدمایی که خیال میکنن "
 اون ور مرز یا این ور مرز چیزی هست که میتونه منو شاد کنه.پس بهتره فقط به خودم فکر کنم که مرزهارو طی کنم"
 .اما بی خبر از اینکه چیزی که دنبالش هست زیر پاهایه خودش پنهانست.
کمتر وقتی پیش میاد که آدما به زیر کفششون نگاه کنن فقط وقتی نگاه میکنن که چیزی زیر پاهاشونو اذیت کنه تا ببینن چی هست.
تو تا به حال شده برایه یه بار بدون درد به زیر پاهات نگاه کنی؟...
ئارام عوسمانی

۱۳۹۲ خرداد ۳۱, جمعه

Aram, un journaliste Kurde à Paris

Par le biais de son programme de tutorat, SINGA apporte non seulement une aide à l’apprentissage du français mais elle encourage aussi la rencontre. Nous vous proposons de découvrir le témoignage émouvant d’Aram, réfugié Kurde Iranien à Paris.
Bonjour Aram, peux-tu te présenter en quelques mots ?
Je m’appelle Aram Osmani. Je suis journaliste kurde iranien. J’ai quitté l’Iran il y a 15 ans puis j’ai voyagé au Kurdistan, en Iraq, en Syrie et en Turquie pour travailler. Je suis arrivé en France en 2009 où j’ai maintenant le statut de réfugié politique. J’ai demandé l’asile en France dès mon arrivée, en passant par l’OFPRA (Office Français de Protection pour les Réfugiés et les Apatrides) puis par la CNDA (Cours Nationale du Droit d’Asile). En tout, j’ai attendu 2 ans et demi pour obtenir les papiers. C’est long !
-    Pourquoi as-tu choisi la France ?
Je n’ai pas choisi la France. Il y a des problèmes chez moi, dans mon pays, l’Iran.   Toute ma famille et mes amis m’ont conseillé de partir en Union européenne. Chez moi, mon frère a été pendu. J’étais recherché et la police m’a même arrêté. En 2002, j’ai rencontré un journaliste français au Kurdistan Irakien. Il m’a recommandé de venir en France. Je suis arrivé en France en passant par la Turquie. Je n’ai pas eu d’autres choix que de venir en France. Je devais venir en Europe.
-    Te souviens-tu de tes premiers jours à Paris ?
Je suis arrivé à la Gare de Lyon. Ensuite, j’ai habité près de la Gare de l’Est. Au bout de sept mois passé dans Paris, j’ai vu la tour Eiffel pour la première fois. J’aime beaucoup la culture française, le Louvre par exemple, mais dans ma tête, je ne suis pas venu pour visiter la France. Au début, je passais toute la journée dans la rue, il n’y avait pas de place pour un logement, tellement de problèmes… C’était très difficile.
-    Qu’attendais-tu de ta nouvelle vie à Paris ? Avais-tu des projets ?
Je fais de la photographie donc j’ai photographié la Tour Eiffel, le Louvre, les Champs-Elysées… C’est magnifique. Je photographie tout Paris, mais aussi la banlieue, les endroits moins connus. Je n’ai pas essayé de vendre ces photos pour vivre. Mais  je n’avais pas de travail donc j’ai demandé à Pôle Emploi et à des associations de m’aider. Ils ne m’ont rien trouvé et c’est ça qui est difficile. Je suis photographe professionnel et j’aimerais m’améliorer mais les formations françaises sont chères.
-    Aujourd’hui, comment se déroulent tes journées ?
Maintenant, je travaille pour un site kurde. J’écris pour des journaux. Je  fais des reportages politiques pour des journaux kurdes. J’ai longtemps cherché du travail mais c’est difficile d’en trouver. Je ne parle pas assez bien français pour travailler dans un journal français. J’ai fait du doublage par le passé donc je pourrai aussi travailler dans le doublage de films. J’ai demandé deux fois au Pôle Emploi de m’aider à trouver des cours de français mais je n’ai pu suivre qu’un mois de cours à l’OFII (Office Français de l’Immigration et de l’Intégration). Ce n’était pas assez. Tous les jours, je demande des cours mais il n’y en a pas.
-    Depuis ton arrivée, comment ressens-tu l’attitude des français à ton égard ?
C’est vrai que c’est un problème d’être Iranien en France. On ne m’a pas beaucoup aidé. Un de mes amis dit une phrase que j’aime bien : « je suis Kurde français », il ne dit pas « je suis Kurde iranien ». Aujourd’hui en France, je suis libre, calme et apaisé. C’est agréable. Mais quelqu’un qui est réfugié pour 10 ans, il faut l’aider à apprendre au moins la langue de son pays d’accueil. Je trouve aussi que pour trouver du travail, la France ne m’aide pas beaucoup. C’est un problème pour les réfugiés.
-    Trouves-tu  qu’il y a une forte communauté kurde en France ?
Il y a beaucoup de Kurdes iraniens en France. Je dis surtout qu’il n’y a pas de liberté pour les Kurdes en Iran. Je suis Kurde français, et non plus Kurde iranien car aujourd’hui, en France, je suis libre.
-    Quelles sont les difficultés que tu as rencontrées pour avoir une nouvelle vie sociale à Paris?
Je n’ai pas beaucoup d’amis en France. Quand je suis arrivé, j’ai appelé des amis en Allemagne et en Norvège. Ils m’ont donné des contacts à Paris pour m’aider à me faire des amis. Ce sont des Kurdes iraniens. Je n’ai pas d’ami Français.
-    Quelles sont tes passions ?
J’aime bien écrire,  la politique, le doublage, la photographie. Chez moi, j’arrivais à conjuguer mes passions et ma vie professionnelle. J’aime aussi lire tous les jours.
-    Quel est ton projet professionnel ?
J’ai pour projet de travailler dans un journal télévisé kurde : « Tishk TV ». Je vais être le présentateur. Pôle Emploi m’a finalement proposé un stage. Tous les jours, je leur demandais un stage ou une formation et ils ne me donnaient rien. J’ai beaucoup d’idées de travail en tête mais ils ne m’aident pas. Je sais faire beaucoup de choses. Mais ils ne me proposent rien. Une fois, ils m’ont proposé de payer deux mois de cours de Français professionnel à la Sorbonne. J’ai la lettre chez moi qui le confirme. Mais ils refusent de payer les cours. Ils disent que c’est trop cher. Ils ne m’aident pas. Ils me demandent pourquoi je n’ai pas de travail, et je leur réponds « Madame, moi je ne peux pas comprendre et parler français ». Je ne connais pas les lois françaises. Chez moi, je suis journaliste et écrivain. Ici, ils me proposent de travailler dans les restaurants. Je n’ai aucune expérience dans le domaine de la restauration. Je n’y connais rien. C’est la même chose pour le travail dans le bâtiment. Pôle Emploi me dit que c’est trop cher de prendre des cours même à l’Alliance Française. Heureusement, j’ai SINGA !
-    Justement, comment as-tu découvert SINGA ?
La première fois, c’est le CADA (Centre d’Accueil des Demandeurs d’Asile) qui m’a parlé de SINGA. Ils m’ont dit que ça pouvait m’aider à apprendre le français. Depuis trois mois, je viens en cours de français chez SINGA et je trouve que c’est très bien pour aider les réfugiés. C’est important pour tous les réfugiés de pouvoir apprendre le français. Merci beaucoup ! Déjà, en quelques mois, je connais un peu mieux la langue française et ma professeure, Alice, est très douée.
-    Comment se passe le tutorat ?
Depuis trois mois, on fait des exercices. On écrit, on lit. J’apprends du vocabulaire, de la conjugaison, la structure des phrases… On lit le Petit Prince. C’est très bien. Ma professeure le photocopie pour moi. On le lit un peu ensemble puis elle m’aide pour le comprendre. Merci à elle.
-    Que penses-tu de SINGA ?
C’est très bien ! J’en ai parlé à un ami journaliste il y a deux semaines. Il aimerait venir. Je lui ai dit que c’était bien car il y a une personne avec un professeur.  C’est parfait pour comprendre, parler, discuter, faire des exercices. Je suis très content car c’est la première fois que je peux comprendre la langue française. J’ai suivi des cours quatre fois dans des écoles différentes. Ce n’était pas la même chose. On ne discutait pas.  On ne parlait pas. Ce n’était pas suffisant pour apprendre. Aujourd’hui, je trouve ça important d’échanger pour apprendre. SINGA, c’est tout en même temps. On parle d’égal à égal.
-    Quelles seraient tes attentes vis-à-vis de ce que SINGA fait ou pourrait faire pour toi ?
SINGA m’a beaucoup aidé. Alors, en retour, j’aimerais aider SINGA. C’est bien d’aider gratuitement les étrangers à apprendre le français. J’aimerais qu’il y ait plus de gens qui viennent chez SINGA pour apprendre la langue française. Je pense qu’il faudrait faire un festival avec tous les réfugiés, où chacun ferait quelque chose. L’un chanterait, un autre ferait de la musique, du théâtre… Ils montreraient comment on le fait dans nos pays d’origines. Chacun montrerait sa culture. Moi, je montrerais la danse, la musique kurde. J’expliquerais le système politique des Kurdes. Je suis danseur et j’aime l’idée que je pourrais enseigner les danses traditionnelles kurdes à des Français qui aiment aussi la danse. Les danses kurdes sont très sportives.
-    Quelque chose à ajouter ?
Merci SINGA ! C’est très bien ce que vous faites ! Continuons ensemble! J’aime  l’idée que les Français puissent rencontrer les réfugiés et que le système français peut voir la situation des réfugiés pour s’améliorer. Et qu’éventuellement cela puisse inspirer des organismes comme Pôle Emploi.
Je voudrais dire aux gens qui veulent faire une demande d’asile en France que  la situation est vraiment dure. Je connais quelqu’un qui vivait dans la rue. Il était fatigué d’attendre son statut de réfugié parce que ça prend beaucoup de temps. Je trouve que la loi française, et l’accueil à la préfecture, ne sont pas adaptés pour des  personnes qui fuient les persécutions ou la guerre. Beaucoup de gens partent parce que l’attente est trop longue pour obtenir l’asile. Tout le monde est fatigué. J’espère que la France va améliorer l’organisation de l’aide aux étrangers et fera une nouvelle loi pour les réfugiés. Je vois dans le métro des étrangers qui sont violents car ils n’ont pas de papiers. Ils deviennent fous. Les attentes sont très longues pour quelqu’un qui est tous les jours dans la rue, sans place en CADA. Je ne comprends pas les lois françaises. La Convention de Genève de 1951 dit que quelqu’un qui a des problèmes chez lui peut partir. Pour mon travail dans un journal kurde, j’ai beaucoup parlé avec quelqu’un qui vivait dans la rue en attendant l’asile. Il a beaucoup de problèmes chez lui, mais n’a toujours pas le statut de réfugié. Je ne comprends pas la loi française, l’OFPRA… Je connais quelqu’un qui a passé 5 ans en prison en Iran. Il se faisait frapper. Il avait beaucoup de problèmes et aujourd’hui, il est en Europe, et la CNDA ne lui a pas donné de papiers. C’est important aujourd’hui d’améliorer l’aide aux réfugiés.
Propos recueillis par Aymeric Prévot-Leygonie
Merci à Aram Osmani d’avoir répondu à nos questions.
Vous pouvez retrouver Aram à ces deux adresses :
Remarque : Les propos d’Aram ont été retranscrits dans un français littéraire pour une meilleure compréhension des lecteurs

ما یارسانها از دید دولت مرکزی، کورد و از دید متعصبین مذهبی کورد، کافر هستیم"

سید فرهاد حیدری یکی از چهرەهای برجستە و شناختە شدە آئین یاری و کوردستان میباشد کە سالهاست برای احقاق حقوق مردم یاری و همچین استقلال کوردستان مبارزە میکند. ایشان عضو رهبری سازمان "یاریکورد" است. آنچە در پی می آید مصاحبەای کوتاه با وی می باشد

مصاحبه از :آرام عثمانی

در آغاز میخواهم کە بە شکل کلی در مورد سازمان "یاری کورد" توضیح بدهید و این کە سازمان شما چە هدفی را دنبال خواهد کرد؟

نام آئین مردم یارسان، آئین یاری است واین آئین یکی ازکهن ترین فلسفه های اعتقادی ملت کورد محسوب میشود و به همین خاطر نام یاریکورد برای این سازمان برگزیده شد که دربرگیرنده ماهیت ملی و دینی اعضای این سازمان میباشد. اهداف این سازمان دفاع ازحقوق اجتماعی وسیاسی مردم یارسان وتلاش برای استقلال کوردستان و برقراری دمکراسی، جدائی دین ازسیاست، آزادی بیان، حفظ محیط زیست، برابری زن ومرد ، حقوق کودکان و... است.

در آخرین اظهار نامەی شما اشارە شدە بە اینکە شما خواهان یک دولت- ملت کورد در جغرافیای کوردستان (کردستان ایران) هستید و در این رژیم هم خواهان سیستمی فدرالی هستید. شما خواهان چە نوع فدرالیزمی در چهارچوب دولت احتمالی کوردستان در آیندە هستید؟

باید بگویم من خواهان دولتی مستقل درکردستان ایران نیستم، بلکه خواست من استقلال کردستان است که طبعآ کردستان ایران بخشی از آن را تشکیل میدهد. همانطوریکه قبلآ نوشته ام ملت کورد شایستگی داشتن کشوری مستقل را دارد و بهتر است احزاب وسازمانهای سیاسی کورد فعالیت های خود را حول این مسئله متمرگز نمایند و به خودمختاری بسنده ننمایند. کردستان سرزمین وسیعی است و درآن اقلیت های دینی ومذهبی و ملی دیگری غیر از کورد زندگی میکنند امیدوارم آنها هم درکوردستان آزاد فردا ازحقوقی برابر برخوردار شوند.

شما خواهان فدرالیزم تنها برای یارسانها بە عنوان یک اقلیت مذهبی در کردستان هستید یا این سیستم را برای اقلیتهای دیگر کوردستان هم میخواهید؟

اجازه دهید بطورخلاصه موضوع مهمی را یادآورشوم. ماههای آخر رژیم شاهنشاهی بود که منازل "وجمخانه" که محل عبادت مردم یارسان است درمناطق مختلف به آتش کشید و درهفته های اول استقرار جمهوری اسلامی و خیلی قبل آغازجنگ رژیم درکوردستان، حمله کمیته وسپاه پاسداران به مناطق یارسان نشین از زمین و هوا آغاز گردید و حاصل آن صدها کشته و زخمی و فرار هزاران خانواده یارسانی به کشور عراق بود. متآسفانه هرگز این حملات ازجانب هیچ شخص و یا حزب و سازمانی، حتی کوردستانی محکوم نگردید.

رابطە شما با احزاب دیگر کوردستان در چە حد است؟ فکر میکنید احزاب دیگر کورستان (ایران) اهداف و برنامەای را برای اقلیتهای مذهبی و ملی دیگری کە در کوردستان هستند، بە خصوص یارسانها داشتە باشند؟ 

من بیشتر از سی سال است که از نزدیک و دور افتخار آشنائی با مسئولین احزاب وسازمانهای کوردستانی را داشته ام وخود را دوست آنها میدانم، ولی دوستی باعث نمیشود که با آنها اختلاف عقیده نداشته باشم. من از این دوستان انتظار داشته و دارم که رسمآ موضع خود را در قبال شناسائی آئین یاری ومردم یارسان روشن نمایند که تابه حال باسکوت برگزار شده. میتوانم به صراحت بگویم بخشی از سکوت آنهاریشه مذهبی دارد. ما مردم یارسان برای حکومت های مرکزی درایران، کورد هستیم و برای متعصبین مذهبی کورد، کافر. اگرمن خواهان ایجاد ایالتی یارسانی در کردستانی فدرال هستم برای حفظ مردم یارسان و ایجاد تعادل درمیان اقشار مختلف ملت کورد باتمام تفاوتهای اعتقادی و فرهنگی است. طرح خودمختاری نه حلال مشکلات است و نه میتواند از پشتیبانی اکثریت ملت کورد برخوردار باشد.

آیا شما توان تغییر سیاست احزاب دیگر کردی را دارید، بە طوری کە در تغییر سیاست آنها از راەحلهای فعلیشان بە استقلال تاثیر گذار باشید؟

در مورد احزاب کوردستان ایران، میتوانم بگویم اختلافات داخلی آنها از توسعه فعالیتهایشان بطور چشمگیری کاسته است. رفع این اختلافات برای همه ما امیدبخش خواهد بود. متآسفانه تا مشکلات درونی آنها حل نگردد هیچکس نمیتواند از اتحاد و یا ایجاد جبهه مشترک احزاب کردستانی سخن به میان آورد. این پرکندگی بعضی از آنها را به جریانات غیرکورد ایران نزدیک نموده است.

تا چە اندازە سعی در متحد کردن احزاب کوردی کردەاید و اگر در این مورد تلاشی از سوی شما انجام شده، این تلاشها چه نتیجەایی در پی داشته است. آیا شما بە اتحاد احزاب کورد با وجود چنین پراکندگی ای خوشبین هستید؟

من ازسالهای 1982 که جنبش مقاومت جامعه اهل حق را که اولین سازمان سیاسی مابود، طرحی برای تشکیل جبهه ای مشترک میان حزب دمکرات کوردستان ایران و کومله وجنبش جامعه اهل حق مطرح بود

مذاکرات من باشهید دکتر قاسملو و ازطرف کومله شهید کاک صدیق کمانگر مدتها ادامه داشت. متآسفانه این تلاشهای من دراین زمینه بخاطر دیدگاه های مختلف میان این دو سازمان بی نتیجه ماند. همانطوریکه قبلآ اشاره کردم مشکلات داخلی این تشکل ها توان اندیشه در رفع مشکلات اساسی را از این دوستان صلب کرده، اگر آنها باکمی گذشت بتوانند این اختلافات را از سر راه بردارند افق های تازه ای در پیشرو خواهیم داشت. شخصآ اگر بدانم میتوانم دراین راه مفید واقع شوم با کمال میل حاضر به انجام وظیفه خواهم بود.

همانطور کە میدانید چند سازمان یارسانی با سلطلنت طلبها و پان ایرانیستها پیوند تنگاتنگی دارند، بە طوری کە در این اواخر و در جریان برگزاری اولین جلسەی "شورای ملی ایرانیان" حضور آنها مشهود بود، در این رابطە چە نظری دارید؟ 

درمورد تماس با شورای ملی ایرانیان تنها یک جریان یارسانی سهیم بوده، من نه میخواهم ازآنها دفاع نمایم چون اهداف آنها با نظرات من در تضادکامل است و نه میخواهم آنهارا محکوم کنم، چون چنین موضعی برخلاف اعتقاد من به دمکراسی است. این افراد را بخوبی میشناسم گذشته بسیار تلخی را پشت سر گذاشته اند سالها از زندگیشان را یا دراردوگاههای پناهندگی عراق سپری نموده اند و یا به عنوان پیشمرگه درسازمانها و احزاب کوردستان به مبارزه و خدمت مشغول بوده اند، بسیاری از آنها نیز شهید شدند. ولی همیشه در پایان بخاطر غیرمسلمان بودن مورد بی محبتی و حتی توهین قرار گرفته اند. به نظرمن خیلی طبیعی است که جریاناتی چون سلطنت طلب و یا ملی گرایان ایرانی بسادگی بتوانند این افراد را با زخمهائیکه متعصبین مذهبی کورد به یادگار در روح و روان آنها بجای گذاشته اند را به راحتی فریب دهند. من مطمئن هستم این افراد یارسانی به اشتباه خود پی خواهند برد.

بە عنوان آخرین سوال میخواستم نطرتان را در مورد انتخابات پیش روی جمهوری اسلامی بدانم، بە طور کلی نظرتان در مورد برگزاری انتخابات در جمهوری اسلامی چیست؟ آیا پیشنهاد میکنید کە مردم کورد این انتخابات را تحریم کنند یا در آن شرکت کنند؟

درمورد آخرین پرسش شما باید بگویم این بازی نتیجه اش از قبل مشخص است هدف رژیم سرگرم کردن مردم و بدست آوردن زمان برای ادامه حیات خود میباشد. بنظرمن با تجربیات انتخابات گذشته مردم ایران ومخصوصآ ملت کورد به این نتیجه رسیده اند که حضور در پای صندوق های رای در بهبود شرایط زندگی در ایران تآثیرگزار نخواهد بود.

۱۳۹۲ خرداد ۳۰, پنجشنبه

گفتن برید 4 ماه دیگه بیاین اینجا تا درخواستتنو برای پناهندگی قبول کنیم

چیزی که الان منو آزار میده این هست که به اسم آزادی یا احترام به انسان ها یا هزارتا شعار دیگه که اینجا می بینم انسان رو آزار میدن،آزاری که نه کسی رنگشو می بینه نه کسی صداشو میشنوه.کلماتی رو در اداره ها می بینی در که تصور می کنی این چیزا هستن و حقیقت دارن،
مثل اینکه میگن ما همه اینجا برابریم،ما همه باید به هم کمک کنیم،اما متاسفانه کارشکنی اینجا اینقدر زیاده که حتی گفتنش آزاردهنده هست.
همین چند روز پیش چند نفر از دوستانی که از کشورشون آواره و برای پناهندگی به فرانسه پناه آورده بودن تا درخواست پناهندگی کنن وقتی به اتفاق هم به اداره ی مهاجرت رفتیم فورا یک قرار برای پلیس بهشون دادن من که تعجب کردم که چطوراینقدر زود بهشون قرار دادن ؟.
گفتن هفته ی دیگه برید پلیس درخواست کنید باز هم متعجب شدم یعنی فرانسه اینقدر زود کار پناهنده ها رو انجام میده؟
تا اینکه یک هفته گذشت منم برای کمک باهاشون رفتم البته 3 ساعتی پشت در موندیم بعد داخل شدیم . صدا زدن رفتیم جلو همون کاغذ سفیدی رو که بهشون داده بودن یک مهر زدن گفتن برید 4 ماه دیگه بیاین اینجا تا درخواستتنو برای پناهندگی قبول کنیم . خیلی برام عجیب بود ، بدون اینکه از خودشون سوال کنن این آدم 4 ماه کجا بخوابه؟ کجا بمونه؟ از کجا پول گیر بیاره؟آدمی که مشکل سیاسی داره و به این کشور پناه آورده چرا باید آواره ی کوچه خیابون باشه؟
در صورتیکه وقتی در تبلیغاتشون میبینی زمین تا آسمون حرفشون با عملشون فرق داره باور کنید همین الان که اینجا اقامت دارم از خیلی قانونا که برامون گذاشتن محروم هستیم حتی یه کلاس زبان برامون نمیذارن که بتونیم زبان یاد بگیریم اگه هم بدن میگن یک ماه یا دوماه ما برج نداریم.
همچنین به من گفتن باید اتاقی رو که بهت دادیم تخلیه کنی چون ما دیگه نمیتونیم کاری برای تو انجام بدیم. اینم از فرانسه... و خیلی چیزایه آزار دهنده ی دیگه ای که نه رنگ داره نه معلوم میشه. فقط آدمی که پناهنده هست میبینه و احساس میکنه.

آرام عثمانی


۱۳۹۲ خرداد ۲۷, دوشنبه



سپی تر لە بەفرم 
ئازارەکا نم دادەپۆشم 
گەڵاێکی وەرییوی پاییزم
بەهاریش ناگاتە هانام
سەرکەشتر لە بام
خۆم بە هەموو شۆنێک دا دەدەم


ئارام عوسمانی

۱۳۹۲ خرداد ۱۹, یکشنبه

وەرزی گەیشتن


وەرزی گەیشتن 

لێم گەڕێن با باران تەڕم بکات

لێم گەڕێن با لەگەڵ بەهار هەوای ژین هەڵمژم

لێم گەڕێن با وەک هاوین منیش بگەم بە وەرزی گەیشتن

بگەم بە ئازادی

لێم گەڕێن با وەک گەڵای پاییز بە وەرزی خۆم هەڵوەرێم



ئارام

من باور دارم ... که گواهى‌نامه‌ها و تقديرنامه‌هايى که بر روى ديوار نصب شده‌اند براى ما احترام و منزلت به ارمغان نخواهند آورد. نلسون ما...